ข้อความโดย: admin
« เมื่อ: 12/07/15 »3 ปีเรียนอนุบาล
6 ปีเรียนประถม
6 ปีเรียนมัธยม
4 ปีเรียนมหาวิทยาลัย
19 ปีเรียนมาเกือบตาย
หมดเงินไปไม่รู้เท่าไร จบมาเป็นขี้ข้าห้องแอร์เงินเดือน 15,000.
เจ้านายก็หน้าหม้อ(บางแห่ง)
เพื่อนร่วมงานแม่งก็ขี้อิจฉา
ไหนจะลูกค้างี่เง่า
ทนๆๆๆๆ
ทนมา3ปี กะจะหาที่ทำงานใหม่
พอได้อ้าว.ว.วว ชิบหาย!!
ที่ใหม่ก็ไม่ต่างจากที่เก่า
เราแค่เปลี่ยนที่ทุกข์
ตื่นมาแทนที่จะได้กินกาแฟอ่านหนังสือที่ชอบก่อน
ต้องรีบร้อนวิ่งไปหาเครื่องตอกบัตร
เที่ยง
อยากกินอาหารร้านโปรดก็ไกล
ทำได้แค่กินข้าวแกงข้างออฟฟิศเพราะกลัวกลับเข้างานไม่ทันเวลา
อยากออกจากงาน วันละ 3 เวลา หลังอาหารก็ทำไม่ได้เพราะ...
ต้องผ่อนรถ ไหนจะค่าบัตรเครดิตอีก2-3ใบ
ลาออกไปมีหวังกลับไปนั่งรถเมลล์เหมือนเดิม
ชีวิตค่อยๆเดินลงทะเล ทีละก้าว
ผ่านไป 10 ปี มีลูกยิ่งต้องระวัง
ตกงานมาไม่ใช่เราคนเดียวที่อดตาย ไปทำงานด้วยความจำยอม
เจ้านายจะโขกสับยังไงก็ต้องทน
แต่ก็แปลกอีกนะ....
เราเจอแบบนี้มา เราก็ดันไป สอนลูกเราต่ออีกว่า "ตั้งใจเรียนนะโตขึ้นจะได้ทำงานดีๆ"
สุดท้ายพอเราตายไป
เราไม่ได้ทิ้งอะไรใว้ให้ลูกเลย
** แต่เราทิ้งลูกจ้างใว้ให้โลกไว้ทำงาน **
** ให้บริษัทคนอื่นให้คนอื่นรวย **
** นั้นคือ ลูกเรา นั้นเอง **
คิดง่ายๆนะ
อาเฮียร้านจักรยาน ตายไป เขาทิ้งกิจการร้านจักรยานใว้ให้ลูก
ลูกรุ่นต่อไปเป็น...เถ้าแก่
ลุงดำ ทำงาน ร้านจักรยานของอาเฮีย ลุงดำตายห่าไป ลุงดำจะมีอะไรทิ้งใว้ให้ลูก?
คนจะรวยคนจะจน
มันไม่ได้ต่างกันที่จำนวนเงิน
มันต่างกันที่วิธีคิด
คุณอยากเห็นตัวเองตอนอายุ 60 เป็นยังไง มันขึ้นอยู่กับการคิดการทำในวันนี้
เลิกทำให้คนอื่นรวย
มาทำให้ตัวเองรวย
แล้วก็อย่ามาโชว์โง่
ด้วยการบอกว่า ค้าขายไม่เป็น
ทำธุรกิจไม่เป็น ออกมาจากท้องแม่ คุณก็ เดิน พูด ไม่เป็น เช่นกัน แต่วันนี้คุณเดิน พูดได้สบายๆ
เรียนรู้ ศึกษา สิครับ
เริ่มจากสิ่งที่ตัวเองชอบอยากทำ
ทำแล้วมีความสุข
แรกๆอาจจะเจ๊ง
เจ๊งก็ช่างมันยิ่งเจ๊งยิ่งเก่ง
เหมือนหัดขี่จักรยานนั้นแหละ
ต้องมีล้มบ้าง
เลือกเอา
จะล้มตอนนี้ตอนที่ยังมีแรงลุกได้เร็วหรือล้มตอน อายุ 60 ล้มมานี่ตายเลยนะ ถ้ามัวแต่ รอ รอ รอ.
6 ปีเรียนประถม
6 ปีเรียนมัธยม
4 ปีเรียนมหาวิทยาลัย
19 ปีเรียนมาเกือบตาย
หมดเงินไปไม่รู้เท่าไร จบมาเป็นขี้ข้าห้องแอร์เงินเดือน 15,000.
เจ้านายก็หน้าหม้อ(บางแห่ง)
เพื่อนร่วมงานแม่งก็ขี้อิจฉา
ไหนจะลูกค้างี่เง่า
ทนๆๆๆๆ
ทนมา3ปี กะจะหาที่ทำงานใหม่
พอได้อ้าว.ว.วว ชิบหาย!!
ที่ใหม่ก็ไม่ต่างจากที่เก่า
เราแค่เปลี่ยนที่ทุกข์
ตื่นมาแทนที่จะได้กินกาแฟอ่านหนังสือที่ชอบก่อน
ต้องรีบร้อนวิ่งไปหาเครื่องตอกบัตร
เที่ยง
อยากกินอาหารร้านโปรดก็ไกล
ทำได้แค่กินข้าวแกงข้างออฟฟิศเพราะกลัวกลับเข้างานไม่ทันเวลา
อยากออกจากงาน วันละ 3 เวลา หลังอาหารก็ทำไม่ได้เพราะ...
ต้องผ่อนรถ ไหนจะค่าบัตรเครดิตอีก2-3ใบ
ลาออกไปมีหวังกลับไปนั่งรถเมลล์เหมือนเดิม
ชีวิตค่อยๆเดินลงทะเล ทีละก้าว
ผ่านไป 10 ปี มีลูกยิ่งต้องระวัง
ตกงานมาไม่ใช่เราคนเดียวที่อดตาย ไปทำงานด้วยความจำยอม
เจ้านายจะโขกสับยังไงก็ต้องทน
แต่ก็แปลกอีกนะ....
เราเจอแบบนี้มา เราก็ดันไป สอนลูกเราต่ออีกว่า "ตั้งใจเรียนนะโตขึ้นจะได้ทำงานดีๆ"
สุดท้ายพอเราตายไป
เราไม่ได้ทิ้งอะไรใว้ให้ลูกเลย
** แต่เราทิ้งลูกจ้างใว้ให้โลกไว้ทำงาน **
** ให้บริษัทคนอื่นให้คนอื่นรวย **
** นั้นคือ ลูกเรา นั้นเอง **
คิดง่ายๆนะ
อาเฮียร้านจักรยาน ตายไป เขาทิ้งกิจการร้านจักรยานใว้ให้ลูก
ลูกรุ่นต่อไปเป็น...เถ้าแก่
ลุงดำ ทำงาน ร้านจักรยานของอาเฮีย ลุงดำตายห่าไป ลุงดำจะมีอะไรทิ้งใว้ให้ลูก?
คนจะรวยคนจะจน
มันไม่ได้ต่างกันที่จำนวนเงิน
มันต่างกันที่วิธีคิด
คุณอยากเห็นตัวเองตอนอายุ 60 เป็นยังไง มันขึ้นอยู่กับการคิดการทำในวันนี้
เลิกทำให้คนอื่นรวย
มาทำให้ตัวเองรวย
แล้วก็อย่ามาโชว์โง่
ด้วยการบอกว่า ค้าขายไม่เป็น
ทำธุรกิจไม่เป็น ออกมาจากท้องแม่ คุณก็ เดิน พูด ไม่เป็น เช่นกัน แต่วันนี้คุณเดิน พูดได้สบายๆ
เรียนรู้ ศึกษา สิครับ
เริ่มจากสิ่งที่ตัวเองชอบอยากทำ
ทำแล้วมีความสุข
แรกๆอาจจะเจ๊ง
เจ๊งก็ช่างมันยิ่งเจ๊งยิ่งเก่ง
เหมือนหัดขี่จักรยานนั้นแหละ
ต้องมีล้มบ้าง
เลือกเอา
จะล้มตอนนี้ตอนที่ยังมีแรงลุกได้เร็วหรือล้มตอน อายุ 60 ล้มมานี่ตายเลยนะ ถ้ามัวแต่ รอ รอ รอ.