ข้อความโดย: suwachai
« เมื่อ: 16/03/13 »ใช้ชีวิตให้สนุก แล้วมีความสุขอย่างพอเพียง
บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน
ซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดัง เขาเขียนขึ้นในวันที่ 11 กันยายน (ตึกเวิรด์เทรดถล่ม)
หลังจากที่ทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้น
ด้วย.. ทำ..ในสิ่งที่อยากจะทำ อยากให้ทุกคนได้อ่าน
ข้อความนี้ มีความหมายดีนะ
ทุกวันนี้..เรามีตึกสูงขึ้น..
มีถนนกว้างขึ้น..แต่ความอดกลั้นน้อยลง
เรามีบ้านใหญ่ขึ้น..
แต่ครอบครัวของเรากลับเล็กลง
เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น..
แต่สุขภาพกลับแย่ลง
เรามีความรักน้อยลง..
แต่มีความเกลียดมากขึ้น
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว
แต่เรากลับพบว่า....
แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น...
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว
แต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง
เรามีรายได้สูงขึ้น..
แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง..
เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น..
แต่สุขภาพแย่ลง..
ทุกวันนี้..ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน
แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น
ดังนั้น……จากนี้ไป……
ขอให้พวกเรา อย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้างว่า..เพื่อโอกาสพิเศษ
เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือ
……โอกาสที่พิเศษสุด……แล้ว
จงแสวงหา..การหยั่งรู้..
จงนั่งตรงระเบียงบ้าน..เพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่..
โดยไม่ใส่ใจกับความ…..อยาก…
จงใช้เวลากับครอบครัว
เพื่อนฝูงคนที่รักให้มากขึ้น…….
กินอาหารให้อร่อย..
ไปเที่ยวในที่..ที่อยากจะไป..
ชีวิต..คือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข...
ไม่ใช่เพียงแค่..การอยู่ให้รอด..
เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย
น้ำหอมดี ๆ ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้
เอาคำพูดที่ว่า…….สักวันหนึ่ง……..ออกไปเสียจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่าเรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน
อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง.. ที่จะทำอะไรก็ตาม..
ที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น
ทุกวัน..ทุกชั่วโมง..ทุกนาที..มีความหมาย
เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไร..มันจะสิ้นสุดลง
และเวลานี้….
ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลาที่จะ copy ข้อความนี้
ไปให้คนที่คุณรักอ่าน…… แล้วคิดว่า….
สักวันหนึ่ง…....ค่อยส่ง......
จงอย่าลืมคิดว่า….สักวันหนึ่ง…..
วันนั้น คุณอาจไม่มีโอกาสมานั่งตรงนี้...
เพื่อทำอย่างที่คุณต้องการอีกก็ได้
บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน
ซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดัง เขาเขียนขึ้นในวันที่ 11 กันยายน (ตึกเวิรด์เทรดถล่ม)
หลังจากที่ทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้น
ด้วย.. ทำ..ในสิ่งที่อยากจะทำ อยากให้ทุกคนได้อ่าน
ข้อความนี้ มีความหมายดีนะ
ทุกวันนี้..เรามีตึกสูงขึ้น..
มีถนนกว้างขึ้น..แต่ความอดกลั้นน้อยลง
เรามีบ้านใหญ่ขึ้น..
แต่ครอบครัวของเรากลับเล็กลง
เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น..
แต่สุขภาพกลับแย่ลง
เรามีความรักน้อยลง..
แต่มีความเกลียดมากขึ้น
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว
แต่เรากลับพบว่า....
แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น...
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว
แต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง
เรามีรายได้สูงขึ้น..
แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง..
เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น..
แต่สุขภาพแย่ลง..
ทุกวันนี้..ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน
แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น
ดังนั้น……จากนี้ไป……
ขอให้พวกเรา อย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้างว่า..เพื่อโอกาสพิเศษ
เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือ
……โอกาสที่พิเศษสุด……แล้ว
จงแสวงหา..การหยั่งรู้..
จงนั่งตรงระเบียงบ้าน..เพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่..
โดยไม่ใส่ใจกับความ…..อยาก…
จงใช้เวลากับครอบครัว
เพื่อนฝูงคนที่รักให้มากขึ้น…….
กินอาหารให้อร่อย..
ไปเที่ยวในที่..ที่อยากจะไป..
ชีวิต..คือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข...
ไม่ใช่เพียงแค่..การอยู่ให้รอด..
เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย
น้ำหอมดี ๆ ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้
เอาคำพูดที่ว่า…….สักวันหนึ่ง……..ออกไปเสียจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่าเรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน
อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง.. ที่จะทำอะไรก็ตาม..
ที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น
ทุกวัน..ทุกชั่วโมง..ทุกนาที..มีความหมาย
เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไร..มันจะสิ้นสุดลง
และเวลานี้….
ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลาที่จะ copy ข้อความนี้
ไปให้คนที่คุณรักอ่าน…… แล้วคิดว่า….
สักวันหนึ่ง…....ค่อยส่ง......
จงอย่าลืมคิดว่า….สักวันหนึ่ง…..
วันนั้น คุณอาจไม่มีโอกาสมานั่งตรงนี้...
เพื่อทำอย่างที่คุณต้องการอีกก็ได้