กลอนบทนี้ใช้ได้กับทุกครอบครัวค่ะ

[admin]

คุณแม่ขา แม่ทำงาน วันเท่าใร
ถามทำใม แม่ทำได้ วันละร้อย
คุณแม่ขา ห้าสิบบาท. หนูยืมหน่อย
โอ้ลูกน้อย รู้ใหมหนา ค่าของตังค์

ลูกได้ฟัง เดินเข้าห้อง นั่งร้องไห้
แม่เปลี่ยนใจ ยื่นเงินให้ ถามอีกครั้ง
ห้าสิบบาท ซื้ออะใร อยากรุ้จัง
ลูกได้ฟัง ยื่นเศษตังค์ ให้แม่ดู

หนูเก็บได้ ห้าสิบบาท แล้วค่ะแม่
หนูก็แค่ ยืมห้าสิบ. น่ะแม่หนู
ครบหนึ่งร้อย ขอจ้างแม่. มาแลดู
ให้แม่หนู ลางานพัก สักหนึ่งวัน

ตื่นตอนเช้า แม่กินข้าว. กะหนูน่ะ
แล้วแม่พา. ส่งโรงเรียน. เหมือนข้างบ้าน
ไปรับหนู. ตอนเย็นๆ แล้วเล่นกัน
ห้าสิบบาท ที่ยืมนั้น จะเก็บคืน

แม่สะอึก โอบลูกยา น้ำตาพราก
โธ่ลูกรัก คงใจเยิน เกินจะฝืน
เรามัวสู้ กับสังคม. จมวันคืน
คนที่ยืน. อยู่ข้างๆ. กลับร้างลา

เรามัวใฝ่ สิ่งไกลตา มาเสริมส่ง
ลืมมองลง. คนหดหู่ อยู่ตรงหน้า
เขาคงร้อน เขาคงหนาว เหงากายา
อย่าเลยน้ะ ให้คนข้าง "จ้าง หยุด งาน"

Cr. อาร์ม กวี